เพชรชมพู คริสตัล
สาวน้อยกัดริมฝีปากเต็มแรง โธ่..โคล นี่ถ้าโคลอยู่ที่นี่..ตรงนี้... เธอคงจะไม่ต้องหวังเกรงกับอะไรทั้งสิ้น...น้ำเสียงเย็นเฉียบเกรี้ยวกราดดังทะลุเข้าไปในความหม่นหมอง เฮ็ทเธอร์กะพริบตาปริบ ตกใจผงะ ตัวแข็งขึ้นมาในทันใด ตะแครงเอียงๆ หันไปทางประตูทางทิศทางที่มาของเสียง ผมไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น เสียงว่ากราด อยากรู้แต่ว่าทำไมถึงไม่มีใครแจ้งให้ผมทราบ โคล..เธอดีดตัวผึง ลุกขึ้นนั่งตัวตรง ผ้าห่มเลื่อนหลุดเผยให้เห็นชุดคนไข้หลวมๆ ไร้รูปทรงที่ทางโรงพยาบาลสวมให้ เฮ็ทเธอร์หันขวับไปที่ประตูอย่างใจจดจ่อ ได้ยินเสียงงึมงำเบาๆ ก่อนประตูจะเปิดผลัวะและพี่ชายบุญธรรมของเธอก็ก้าวฉับๆ เข้ามาข้างใน ใบหน้ากระด้างเป็นสีเข้มคล้ายพยับเมฆ ดวงตาสีเทาเงินลุกวาบภายใต้แนวคิ้วเข้มที่เห็นแต่ไกล เรือนกายสูงใหญ่ ผิวคร้าม กล้ามเนื้อตึงแน่น ความสูงใหญ่ของเขาบดบังนางพยาบาลร่างเล็กที่เดินตามหลังจนมิด ดวงตาสีอ่อนของหญิงสาวเป็นประกายพร่างด้วยเกล็ดน้ำตายามเห็นเขาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า เฮ็ทเธอร์กางแขนออกกว้างคล้ายเด็กน้อยยามหกล้มได้รับบาดเจ็บที่โหยหาคนปลอยโยน....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น